Ba al zenekien bakarrik egonez gero itxaronaldi luzeagoak egiten direla? Eta finlandiarrak direla itxaronaldiak munduan inork baino hobeto jasaten dituztenak?
Itxaronaldiak haserrearazi eta akitu egiten gaitu, eta hori ez dugu guk esaten. Beldur irrazionala diogu itxaronaldi luzeei, makrofobia esaten zaio.
Internetaren, sare sozialen, telefonia adimendunen, ordutegi estuen eta, batez ere, denbora inoiz ez bezala gure esku dugun irudipenaren erruz, kontsumitzaileei ezinezkoa edo ia ezinezkoa gertatzen zaizkie itxaronaldiak. Gehienez ere, 56 segundoko itxaronaldiak jasaten dituzte telefonoan.
Gaur egun, ohikoa izaten da itxaron behar izatea eta horrek zerikusi zuzena du bezeroek markaren inguruan duten pertzepzioarekin, marken edo enpresen efizientziaren inguruan duten pertzepzioarekin alegia, eta, bitxia bada ere, enpresaren tamaina nolakoa izan itxaronaldiak errazago edo nekezago jasaten dira. Enpresa txikia bada, erabiltzaileek errazago jasaten dute itxarotea: pentsatzen dute enpresa handienek duten bezainbesteko gaitasunik ez dutela.
Azken pertzepzioan zerikusia duen beste faktorea kontsulten presa da. Krisialdietan edo larrialdietan, erabiltzaileek berehalakotasuna bilatzen dute eta, horregatik, sare sozialetara, txatera edo WhatsApp-era jotzen dute. Halakoetan, berehala erantzutea nahi izaten dute; bestela, ez dute ezer nahi izaten.
Oso gutxi dira itxaronaldiak contact center enpresek bezain ondo ezagutzen eta gestionatzen dituzten erakundeak. Halako enpresak gai dira erabiltzaileen portaerak aztertzeko eta haiek itxaronaldia zenbateraino jasan dezaketen aurreikusteko. Horri esker, badakite zer-nolako hitzak erabili, interakzio bakoitza une atsegina eta komunikazio kanal bakoitzari dagokiona izan dadin.
Dena den, eta datuak eduki arren, denbora neurri erlatiboa izango da. “Asko berandutzen ez bazara, bizitza osoa itxarongo dizut”, zioen Oscar Wildek. Baina, zenbat da asko?...