Madrilen izan berri gara azoka batean. Egun horietako batetan Ifema erakusketa azokatik nahiko hurbil dagoen jatetxe batetara  joan ginen bazkaltzera kanpoaldean zegoen arbeleko menu zabalak deituta. Mahaian eseri ginen eta ezusteko desatsegina hartu genuen menuan eskaintzen ziren plateren erdia baino gehiago agortuta zeudela esan zigutenean. Frustrazioa ez da hitza, baina haserrea bai galanta halakoetan jartzen zaiguna, amuarrain batek bezala amuan kosk egin dugunaren sentsazio mingotsa gelditzen zaigunean.

Feriara bueltan beste parte-hartzaile batekin egin genuen berba, honek egoera bitxi baten berri eman zigun. Azken urteotan enpresa askok diru eta ahalegin  izugarria xahutu dute beren bezeroenganako arreta kanal ezberdinen bitartez posible izan zedin: telefonoa, e-posta, foroak, Txat-a, …eta nola ez,  hain “premiazkoak eta ezinbestekoak” gertatu diren sare sozialak. Kanalak ordea bi elementu behar ditu derrigorrean: igorlea eta hartzailea. Horretan  datza, hain zuzen,  gaur egun bezeroaren arretaren inguruan sortzen ari den arazo larrienetariko baten funtsa: eraiki ziren kanalak, eraiki ziren zubiak, baina ez dago inor beste aldean. Erantzunik ez.

Ase ditzagun gure bezeroen beharrak gure sabelak Madrilgo jatetxe hartan ase ez ziren bezala, ez zaizkigu erantzunik jaso gabe haserre  gelditu diren  bezeroak komeni. Hori izango litzateke “garaiekin bat” ez etortzea. Eskaini diezaiogun bezeroari egiten dakiguna, erantzunik ematen ez duten arreta zerbitzuek  ez dute eta arretarik eskaintzen.